San Juan de Ávila

Decreto de aprobación de los escritos. Latín

Detalles

Viernes, 15 Abril 2011 10:52

Benedicto XIV

Decreto por el que el Papa Benedicto XIV aprueba los escritos del Maestro Ávila, de 3 de abril de 1742.  Texto original en latín.

Toletana seu Corduben. Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Joannis de Avila magistri nuncupati.

Cum super dubio, an signanda sit Commissio introductionis causae Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Joannis de Avila, Magistri nuncupati, R.P.D. Promotor fidei petierit exhiberi processum Hispali formatum ad tribunal sacrae Inquisitionis,ad quam ipse Servus Dei annum aettatis agens tunc trigesimum tertium delatus fuerat propter quoasdam propositiones, quas quarumdam partim inscitia, partim aemulatio, ac partim etiam malignitas ex piis eius colloquiis et contionibus ita exceperat ut mala interpretatione in alienum a Catholica et ipsius fidei sensum detorqueret, in quo processu tametsi Servus Dei fuisset denique per definitivam, ut ex adverso asserebatur, Judicum sententiam absolutus, ac liber declaratus a delicto, fieri tamen fortasse poterat, ut per testium depositions virtutum eius fulgor obnubilatus remaneret, ac proinde agi de illo ulterius inter Beatos ac Sanctos rite referendo nequaquam expediret; praedictae clero Inquisitionis tribunal, agente, ac tum apud istum, tum apud Sanctissimum Dominum nostrum Benedictum Papam XIV, enixe ac diligenter instante, Canonico Martino Barzia dictae Beatificationis el Canonizationis Postulatore, ac Sanctitatis suae Cubiculario, ut vocant, honorario, cognita memorati Promotoris juxta petitione, processum omnem in forma authentica eidem Sanctissimo prompte atque humiliter submiserit videmdum et considerandum, non minus aequis Judicum sententiis, quam ipsius Servi Dei modestis ac sapientibus responsis delectatus, postremo declarandum censuit et declarat, Servum Dei Joannem de Avila, tunc Bachalaureum, ac Magistrum postea nuncupatum, die 5 Junii 1633, fuisse defitiva omium Judicum sententia, nemine discrepante, absolutum ab eo juditio, atque inmunem a delicto declaratum; injucto duntaxat, ut (cum ex Apostolo sapientibus et insipientibus debitor essset) suis deinde in contionibus et colloquiis maxima qua posset cautela et circumspectione uteretur, et quasdam propositiones, ubi predicaverant, ita explicaret, ut nullum in iis errorem fuisse aut esse, populus etiam rudis inbtelligeret; ac nulla vel pusillis ocasio scandali ex superseminatis per inimicum hominem pravae interpretationis atque intelligentiae zizaniis superesset. Ad haec, ex processu offensivo nihil contra ipsum. Eorumdem Judicum sententia probatum esse, nec probari: Ex processu autem defensivo non modo virtutum ejus fulgorem no esse obnubilatum aut obnubilari, verum etiam clarius relucere, concordi multorum testimonio, qui de ipsarum quoque peculiaribus virtutum actibus testantur; quales sunt moeror ingens ex offensa Dei, ac zelus ardens animarum, ut plures vel una die contiones ferventissimas haberet; ex quibus, et ex privatis etiam colloquiis , admonitionibus, exhortationibus, consillis, assiduaque Comfessionum auditione, sacramentorum ussus frequens, et doctrinae christianae passim inductus, pax inter inimicos conciliat, mali ad bonam, el boni ad meliorem vitan mango numero traducti; alea, concubinatus, blasfemiae, aliaque hujusmodi publica vitia et scandala sublata, charitas in proximum, praesertim vero pauperum. Tanta ut laneam, quam ipse habebat, vestem egenti Clerico tribuerit, staminea sibi per gelidam hiemen retenta; et publicos etiam quaestus sustentandis pauperibus, puellis honeste maritandis, alendisque ad studia sacrarum Litterarum Clericis egenis instituerit; amor quoque paupertatis evangelicae tantus, et ponendi sine sumptu Envangelii, ut pro Missis, aut contionibus stipendia donaque ultro missa non amitteret, vestes prope laceras portaret, utque novum acciperet biretum, fuerir illi vetus illud suum, tritum, et honesto sacerdoti iam non utile, dum Missam celebraret, furtim substrahendum; humilitas Christiana, ut seccessum et latebras amaret, et nec vile mancipum stare coram se, nec nomen suum operibus, quae faciebat, apponi pateretur; linguae custodia, ut nullum ex eius ore verbum prodieret vel otiosum; murmurantibus autem, aut alias obloquentibus obstreperet: patientia in adversiis, et mansuetudo, ut vel injuria provocatus obmutesceret: fama denique sanctitatis, vitiaeque tenor adeo exemplaris, ut aliis exemplo ad virtutem preluceret, ac magnus olim in coelo vocandus tantum crederetur, quippe qui faceret simul et doceret. Quibus ex officio et pro equitate, ut par erat, declaratis, processuum hujusmodi claussum Sanctitas sua sacrum ad tribunal in Hispaniam remitti, neque aliud quidpiam ex illo amplius a fidei Promotoribus requiri mandavit. Hac die 3. Aprilis 1742.

• Previo